I wyszedł rolnik wczesną wiosną w pole i powiedział ,,już czas". Zasiał zboże, które wyrosło piękne i dorodne, a potem je skosił, wymłócił a ziarno odstawił do młyna. Młynarz ziarno zmielił, mąkę nabył piekarz i upiekł bochenek chleba. I ów świeżutki bochenek, nawet pocięty w kromki, w sklepie w Żurawcu nabyła Patrycja. A do tego serek żółty, jako źródło białka i wapnia, i ketchup bez konserwantów oraz sztucznych barwników. 100 procent świeżych pomidorów. O owym chlebku słów kilka jeszcze będzie.
Jeżeli ktoś w ferworze pedałowania i walki z kilometrami jeszcze nie zauważył, to mamy jesień. Jezioro Drużno już tak nie tętni życiem, jak wiosenną porą. Ptaki już dawno zrobiły to, co miały zrobić gdy zejdą się w pary, potem wybudowały gniazda, zniosły jajka, wychowały młode i w większości opuściły lęgowe tereny.

Jednak na hasło Komendanta, by tym razem zobaczyć i posłuchać co piszczy w jesiennej trawie nad znanym jeziorem, stawiła się znaczna grupa kręcipedałów. Niewątpliwie wpływ na ową frekwencję miał pogoda. Nieco wietrzna, ale jednak sprzyjająca miłośnikom rowerowania. Przecież to okazja do przewietrzenia pęcherzyków płucnych i miłego spędzenia części dnia.

Wśród nas wielu rowerowych bohaterów. Jeszcze wczoraj zmagali się z dystansami na małej i dużej pętli wkoło Żuław, a dzisiaj dokręcają kolejne kilometry. Jedni pokonali owe dystanse bez większych niespodzianek, inni zmagali się ze złośliwościami rzeczy martwych lub jechali jak na hulajnodze. Jednak się okazuje, że lewa noga jest człowiekowi potrzebna.
Uczestnikom rowerowego maratonu ,,Żuławy Wkoło" gratulujemy i chylimy czoło. Macie nasz szacunek.

My tymczasem ustawiamy się na tle odnowionego wagonu tramwajowego, bo to przecież wdzięczny obiekt do fotografowania, szczerzymy zęby jakbyśmy mieli wyłapać większość owadów w okolicy, błysk fleszy i mamy pamiątkowe zdjęcie. Teraz można ruszać.
Nasz cel, to wieża widokowa nad jeziorem Drużno. Miejsce obserwacji krajobrazów wspomnianego jeziora, toru wodnego Kanału Elbląskiego i Wysoczyzny. Dwie platformy widokowe umieszczone są na wysokości 5 i 10 metrów.

Wyjeżdżamy z Elbląga i kierujemy się na Raczki Elbląskie. Jedzie się zupełnie dobrze. Wiatr dmucha w prawe ucho, ale generalnie nie przeszkadza. Tradycyjnie robimy przystanek w Żurawcu przy znanym sklepie. Tym razem szału z zakupami nie ma, bo nie jest przewidywane ognisko. I chyba słusznie. Drużno to miejsce rezerwatu, ponadto palenie ognia przy wietrze wśród okalających trzcin, może grozić poważnymi konsekwencjami. Jeszcze w pamięci mamy pogorzelisko z maja 2010 roku, kiedy to spaliły się przy jeziorze duże połacie roślinności.

Dalej przez Krzewsk, kierując się kierunkowskazami i wedle własnej orientacji, bo przecież już tutaj bywaliśmy, obszczekiwani przez kundle wszelkiej maści, docieramy do ścieżki prowadzącej do wieży.
Trzeba uważać. Ścieżka jest początkowo wąska, mocno zarośnięta i teren podmokły. Później nieco się poszerza, ale nierówności terenowe, błotne kałuże i chylące się nad ścieżką konary utrudniają poruszanie się. Po drodze podziwiamy łabędzią rodzinę. Wyglądają dostojnie. Tata łabędź czujnie obserwuje teren i nas, gotów w każdej chwili wystartować w kierunku intruza. Nie przeszkadzamy państwu łabędziom i po chwili jesteśmy u podnóża wieży.

Przerwa na małe co nieco i sprawy organizacyjne. Miłośnicy ładnych widoków gramolą się na wieżę. Dmucha, jak na nieczynnym dworcu. W zasadzie jedynymi ptakami, które można podziwiać, to właśnie łabędzie. Uzbrojeni w Zbyszkową lornetkę lustrujemy tafle jeziora.
A pod wieżą życie tętni. Patrycja z namaszczeniem rozkłada kromki świeżo zakupionego chleba, co nie znaczy, że ów był świeży, misternie układa na nim żółty serek i obficie skrapia ketchupem bez konserwantów i sztucznych barwników. Inni też nie próżnują. Szybko znikają wszelkie wiktuały.

Jest też czas, by poprawić to i owo przy rowerkach. Kubek Danki przechodzi szybki, ale fachowy przegląd.
Stały numer naszego tutaj pobytu, to oczywiście zbiorowe zdjęcie z wieżą w roli głównej. Tak jest i tym razem.
Pora ruszać w drogę powrotną. Kierujemy się na Jurandowo, skręt w lewo i trochę jazdy pod wiatr, ale od miejscowości Jezioro wiatr tym razem dmucha w lewe ucho i jazda jest nieco lżejsza. Jeszcze krótki przystanek na niebieskim moście, dalej dojeżdżamy do Karczowisk, pokonujemy ruchliwą trasę 22 i zamykamy naszą pętlę.

Nie podziwialiśmy cennych zabytków, bez podniecenia oglądaliśmy żuławskie krajobrazy, ale i tak jest frajda z przejechanych kilometrów. Nieważny jest powód, dla którego wsiadasz na rower, ważny jest sam fakt, bo jak śpiewa Janerka, ,,A rower jest wielce ok. Rower to jest świat".

Ps. Prawda też jest taka, że nie samym rowerem człowiek żyje. Wielkimi krokami zbliża się NJBT, czyli Nocna Jazda Bez Trzymanki, etap prawdy i wielki sprawdzian dla STOPowiczów. A na liście startowej brak wielu zacnych rowerzystów. Będzie falstart.

Relację przygotował Marek